سفرنامه مرنجاب: کاروانسرای مرنجاب - اخذ ویزا

ساعت 11 شب بود که دوستم حمید به من زنگ زد. حمید چند ماهی بود پاترول دو در خریده بود. حمید بعد احوال پرسی گفت: پایه ای بزنیم به دل کویر؟

من که تاحالا فقط از توی قطار بیابون رو دیده بودم یا فقط بیابون های اطراف روستای خودمون، یعنی اطراف ساوه رو دیده بودم، پرسیدم: منظورت از کویر چیه؟ خودت تاحالا رفتی؟

گفت: کویر مرنجاب سمت جاهای دیدنی کاشان!

سریع پریدم وسط حرفش و گفتم: من دانشجو کاشان بودم. گرماش مثل مواد مذاب از آسمون می باره. کویر چه لذتی داره آخه؟

مکثی کردم و بعدش ادامه دادم: منظورت مثل این مستندهاست که شن روان دارن؟

گفت: فکر کنم اینطوری که تو می گی باشه. منم تاحالا نرفتم. برای همین پرسیدم پایه ای یا نه؟

چند ثانیه کویر رو تصور کردم و گفتم: هر چی باشه پایم که تجربه ش کنم.

گفت: وسیله باید جمع کنی. ساعت 6 صبح دم در خونتون هستم.

یه فهرست خرت وپرت داد و قطع کرد.

چند دقیقه ای هنگ نموده بودم. داشتم توی ذهنم کویر و شکلش رو تصویرسازی می کردم. بالاخره با سفر جاده ای که به شمال یا روستایی که رفته بودم با این فرق داشت. توی کویر محدودیت هر چیزی رو باید در نظر می گرفتم.

غذای کنسروی، آب، شارژر، پتو، بالش و خلاصه که وسیله باید برمی داشتم. سریع جمع وجور کردم و خوابیدم.

ساعت 5:30 گوشیم زنگ خورد. از جا مثل فرفره پریدم. آبی به صورتم زدم و وسایل رو تا دم در حیاط بردم و به حمید زنگ زدم اون گفت: تا چند دقیقه دیگه می رسم.

سکوت ساعت 5 صبح خیلی لذت بخش هست، اما یک دفعه از این حال وهوا با صدای غرش هیولاوار بیرون اومدم. واقعا انگار یه اژدها نزدیک می شد و غرش می کرد. تا رسید بهش گفتم سریع خاموش کنه که سروصداش حسابی غوغا به پا نموده. از طرفی هم با حوصله وسایل زیادی که داشتم رو بتونم عقب ماشین مرتب بچینم.

خلاصه که دو نفری با سرعت وسیله های من رو چیدیم و پریدم توی ماشین. همین که استارت زد، سکوت دوباره شکسته شد و سفر عجیب من آغاز شد. البته نه هنوز چون با یکی دیگه از دوستاش که اونم ماشین آفرود داره، هماهنگ نموده بود.

حدود ساعت یک رب به هفت رسیدیم دم در خونه دوستش. قرار بود ساعت هفت دوستش بیرون باشه، اما ساعت از هفت گذشت و نیومد. یک رب گذشت نیومد. نیم ساعت گذشت. بالاخره یه وانت پیکاپ از در حیاط بیرون اومد.

راننده که پیاده شد پسری تپل، سبزه وقدکوتاه بود که خیلی آهسته قدم برمی داشت. ما هم از ماشین پیاده شدیم و احوال پرسی کردیم.

از اینکه این همه معطل شده بودیم، ازش شاکی شده بودم و حس خوبی بهش نداشتم. اسمش بابک بود گفت: صبر کنید دوتا دیگه هم دارن میان پایین.

یه رب دیگه هم باز معطل اونا شدیم و بیشتر داغ کردم. آغاز کردم غرزدن به حمید که فهمیدم اونم حسابی شاکیه. بالاخره بعد کلی انتظار از در حیاط بیرون اومدن. لامصبا تازه بیدار شده بودن. انگار براشون مهم نبود سرساعت و این حرفا.

خلاصه ماشین ها حرکت کردن. با سرعت معمولی پشت هم حرکت می کردیم. از عوارضی تهران که رد شدیم، 30 کیلومتر با همون سرعت پشت سر هم حرکت کردیم.

به نقطه قرار با گروه که رسیدیم، دیدم 7،8 تا ماشین شاسی بلند خطی کنار هم صف کشیدن. حس منظم بودن رو همون لحظه درون گروه فهمیدم و حالم بهتر شد. حمید گفت: بالاخره به گروه رسیدیم. حالا با اونا همراهیم.

اینم نوعی غرزدن بود دیگه؛ ولی خب همین که سعی کرد خودشو آروم نشون بده، نشون از یه همسفر خوب بود برام.

چند تا پاترول، یه پیکاپ و یه لندکروز پارک شده بود. پیاده که شدم، نسیم ملایمی صورتم رو نوازش کرد. انگار هرچی غم بود با خودش شست و برد.

یه سفره بزرگ پهن بود. همه مشغول بلعیدن و خندیدن بودن. پسر جوونی اون وسط پا شد و از همون دور به گروه ما خوش آمد گفت و در ادامه گفت: خیلی دیر رسیدید. شما هم زودتر بشینید بخورید که جمع کنیم زودتر حرکت کنیم.

گروه ما کنار سفره نشست. با پنیر، سبزی و چایی ازمون پذیرایی شد. جاتون خالی! خیلی چسبید. اونجا بود که با لیدر با تجربه آقای بابایی آشنا شدم. با همه در حال خنده و شوخی بود.

با هر کسی هم که شوخی می کرد، کسی حق نداشت ناراحت بشه. از یک طرف از همه بزرگ تر بود و از طرفی بالاخره لیدر گروه هم بود.

تمام دلخوری معطل شدن کلا از یادم رفت. همه اونا جاش رو به این تیم پرانرژی و پر خنده داد. بربری تازه، بوی سبزی کنار پنیر اونم وسط طبیعت با آدمای باحال، حس شناوری توی زمان رو به من می داد.

صبحونه ما یه ربعی طول کشید. برعکس آغاز بدمون اونجا فلفور جمع وجورش کردیم. ما که آخرین نفر بودیم، سعی کردیم توی تمیزکاری یاری کنیم.

همین که خواستیم حرکت کنیم ناخودآگاه دقت کردم از این گروه به این بزرگی یه آشغال روی زمین نمونده. اول حس منظم بودن رو دیدم، حالا حس تعهد به طبیعت. برام جالب بود آشنایی با این گروه خوب.

ماشین ها حرکت کردن و ماشین آقای لیدر نفر اول بود. گوشه سمت چپ عقبش یه پرچم بلند نصب بود. از حمید پرسیدم: این برای چیه؟

اونم گفت: فکر کنم ماشین لیدرها همشون از این ها باید نصب کنن.

خلاصه آهنگ رو زیاد کردیم و وسط صف ماشین ها گاز می دادیدم. دوتایی از این سفر لذت می بردیم. از قم که رد شدیم، نرسیده به کاشان از زیر پل رد شدیم و رفتیم اون سمت بزرگراه. همگی وارد یه جاده خاکی شدیم.

از دو سه تا روستا خیلی آروم رد شدیم. به نقطه ای رسیدیم که یه کاروانسرای مخروبه رسیدیم و کنار اون به صف شدیم.

دیدم تمام راننده های پاترول افتادن به جون لاستیک هاشون. به سرعت دوباره همه سوار ماشین ها شدن. لیدر رو دیدیم که گوله رفت؛ دیگه مثل اول آروم نبود.

من و حمید که این صحنه رو دیدیم، ما هم نشستیم و حمید هم پاش رو روی پدال گذاشت. حسابی خاک بلند شده بود. شانس ما هوا ابری بود و خنک و با خیال راحت شیشه ماشین رو بالا دادیم. برای اولین بار بود توی یه ماشین نشسته بودم که اینطوری بالا پایین می پرید.

بعدها فهمیدم اون روز هم برای حمید اولین بارش بود. اصلا این ماشین برای همین ساخته شده بود که توی مسیر خاکی با سرعت باهاش حرکت کنی، برعکس اگر یواش حرکت کنی، هم لذتش رو از دست می دی، هم بدنت کوفته تر می شه.

خلاصه در حال حرکت بودیم که دیدم ماشین لیدر نقطه خیلی دور وایساده و از ماشین پیاده شده. یه گونی دستش گرفته و یه چیزایی از توی بیابون جمع می کنه.

برام عجیب بود این حرکت. بعدش دیدم بقیه ماشین ها هم همین کار رو می کنن. گروه ما مثل من اول بی تفاوت بودیم. وایساده بودیم ببینیم چخبره. وسط بیابون، هوای خنک و ابری یه لذتی داشت.

در همون لحظه حس کردم نم نم بارون روی صورتم نشست. به خودم گفتم نگاه کن اولین بارت بیای بیابون، نم نم بارون هم بزنه.

چقدر حس خوش شانسی و خوشبختی به من دست داد. حمید که رفته بود ببینه چه خبره اومد گفت: اینا گروه پاک ساز طبیعت هستن.

اینو گفت و خودش رفت سمت یکی از همون ماشینا. یه گونی گرفت دستش و مثل اونا آغاز کرد به تمیز کاری. بقیه گروه هم همین کارو کردن. منم دیدم خیلی خیطه همین کار رو کردم.

ولی وقتی انجامش دادم، دیدم چه حس باحالیه که به طبیعتی که اومدم ازش لذت ببرم، یاریی هم در یه حد کوچیک انجام دادم.

از اونجا حرکت کردیم. دوباره با همون سرعت، ولی این بار از این تکون تکون ماشین لذت می بردم. هر لحظه داشت این سفر برام مجذوب کننده تر می شد. یک دفعه چشمم به چند شتر افتاد. وای هرچی چشم مینداختم هیچ کسی رو اطرافشون نمی دیدم. انگار واقعا شترهای وحشی بودن که کسی صاحبشون نبود.

به یه کاروانسرا بزرگ رسیدیم و دیدم یه عالمه ماشین شاسی بلند ردیف اونجا پارک شده. همینطوری که داشتم نگاه می کردم، چشمم خورد به یه پراید صندوق دار.

خیلی برام خنده دار و عجیب بود کنار این همه هیولا یه ماشین کوچیک باشه. یه اصطلاحی بین آفرودبازها هست که زور می زنی با کلی زحمت می ری به یه جا، ولی آخرش می بینی یه پراید اونجا وایساده.

بعد اینکه آبی به صورت زدیم، وارد کاروانسرا شدیم. معروف به کاروانسرای مرنجاب ترمیم شده بود و زیباییش دو چندان شده بود.