ترمیم عضلات آسیب دیده با نانومحرک ها - اخذ ویزا

به گزارش خبرنگاران و به نقل از فیز، یکی از درمان های ایده آل در حوزه پزشکی ترمیمی برای بیمارانی که عضلات آنها به خاطر کمبود اکسیژن آسیب دیده، این است که با تزریق سلول های بنیادی خودشان تقویت شوند.

پژوهشگران دانشگاه ایلی نوی در اربانا- شمپین(UIUC) در آنالیز جدید خود نشان دادند که نانومحرک ها می توانند قدرت بازسازی سلول های بنیادی را در اندام موش ها تقویت نمایند. این نانومحرک ها، نانوذراتی هستند که از مولکولی تغذیه می نمایند که بدن آن را به صورت طبیعی برای ترمیم زخم فراوری می نماید.

هیونجون کونگ(Hyunjoon Kong)، استاد مهندسی شیمی و زیست سلولی دانشگاه ایلینوی و سرپرست این پژوهش گفت: ما تصمیم گرفتیم تا عملنمودهای طبیعی سلول های بنیادی را به کار ببریم و عوامل محرک را برای رفع کردن ایسکمی(Ischemia) عضله به کار ببریم.

ایسکمی عضله که آسیب به عضله در اثر کمبود اکسیژن یا ذخیره خون است، می تواند ناشی از چند عامل مانند جراحت یا بیماری سرخرگ محیطی(PAD) باشد. این باور وجود داشته که سلول های بنیادی به دست آمده از بافت چربی خود بیمار می توانند عوامل لازم را برای به وجود آمدن رگ های خونی جدید در عضله آسیب دیده فراهم نمایند اما آزمایش های درون جانداری نشان داده اند که محدودیت هایی در این میان وجود دارد زیرا به نظر می رسد که فعالیت سلول های بنیادی، پس از تزریق به عضله کاهش می یابد.

مولکولی موسوم به فاکتور نکروز توموری آلفا(TNF) که به صورت طبیعی در بدن فراوری می گردد، می تواند سلول های بنیادی را بیش از عوامل مذکور تحریک کند. پژوهشگران دیگر کوشش نموده اند تا سلول ها را پیش از تزریق، با فاکتور نکروز توموری آلفا کشت نمایند اما اثرات آن به سرعت از بین رفتند.

پژوهشگران دانشگاه ایلی نوی تصمیم گرفتند تا فاکتور نکروز توموری آلفا را مستقیما به سلول های بنیادی متصل نمایند و نانومحرک هایی را به وجود بیاورند که به فاکتور نکروز توموری آلفا متصل هستند. این نانومحرک ها، به گیرنده روی سطح سلول های بنیادی متصل می شوند و امکان انتقال فاکتور نکروز توموری آلفا را فراهم می نمایند.

مارنی بوپارت(Marni Boppart)، از نویسندگان این پژوهش گفت: مزیت اصلی سلول های بنیادی در ترمیم بافت، لزوما توانایی آنها در ترمیم بافت از دست رفته نیست، بلکه این سلول ها می توانند عوامل رشد و سیتوکین ها را نیز برای یاری به این فرایند منتشر نمایند. این روش، مزایای قابل توجهی دارد به خصوص هنگامی که سلول ها در بافت های آسیب دیده، بیمار یا سالخورده به کار می فرایند.

پژوهشگران، روش خود را روی موش ها آزمایش کردند. آنها طی این آزمایش، سلول های بنیادی را از بافت چربی جدا کردند، آنها را با نانومحرک ها ادغام کردند و سپس آنها را به پای آسیب دیده موش ها تزریق کردند.

پژوهشگران با این آزمایش دریافتند که جریان خون و سطح اکسیژن، در پای مبتلا به ایسکمی افزایش یافت و به بهبود تحرک آن منجر شد. موش ها پس از این آزمایش توانستند مسافت بیشتری را طی نمایند و پاهای آنها قوی تر شد.

پژوهشگران تاکید کردند که برای تنظیم شرایط مناسب برای کشت و آماده سازی سلول های بنیادی و آنالیز آثار بلندمدت آن، باید پژوهش های بیشتری انجام گردد.

این پژوهش، در مجله ACS Nano به چاپ رسید.