فضای مجازی، ادبیات را از تک صدایی نجات می دهد - اخذ ویزا

به گزارش ایران، داوود غفارزادگان که تدریس این دوره آنلاین را برعهده دارد معتقد است که برای نویسنده شدن هیچ گاه دیر نیست و علاقه مندان در هر سن و سالی می توانند میزان قریحه ذاتی و حتی جدیت خود را در این عرصه محک بزنند.

امکان توزیع عادلانه تر امکانات آموزشی میان علاقه مندان

این دوره که با همکاری خانه کتاب و ادبیات ایران، مؤسسه زیرمجموعه معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می گردد به شکل آنلاین میزبان علاقه مندانی از سراسر کشور است. البته برای ثبت نام در آن ملزوماتی درنظر گرفته شده که در سایت http://www.naghdedastan.ir آمده است. داوود غفارزادگان، مدرس این دوره می گوید: درباره کم و کیف برگزاری این دوره طی روزهای آینده صحبت خواهم کرد. با این حال نکته مهم، برگزاری آنلاین این کارگاه آموزشی است؛ اتفاقی که شرایطی برابر برای دسترسی علاقه مندانی از سراسر کشور را به امکانات فرهنگی- آموزشی فراهم می نماید.

برگزاری کلاس ها و کارگاه های آنلاین اتفاق تازه ای نیست، اما طی یک سال و نیم اخیر بیش از هر زمان دیگری شاهد توجه بخش های مختلف فرهنگ به این شیوه برگزاری بوده ایم و هستیم. این نویسنده ادامه می دهد: کرونا در کنار همه آسیب های شدید و حتی غیرقابل جبرانی که به ما زده، از جهاتی هم به اجبار سبب خیر شده است. نمونه مهم آن، انتقال بخش قابل توجهی از برنامه های فرهنگی به فضای مجازی است.

به گفته غفارزادگان در شرایطی که در بعضی مناطق کشورمان دسترسی به کتابخانه های عمومی و حتی کتابفروشی ها به راحتی شهرهای عظیم نیست، برگزاری این چنینی کارگاه های مذکور اتفاق مهمی است. او یکی دیگر از مزایای استفاده از تکنولوژی های ارتباطی در دنیای ادبیات را فراهم شدن امکانی برای تعامل با نویسندگان معاصر می داند. غفارزادگان می گوید: اگر بخواهم روزگار جوانی خودم را با امروز مقایسه کنم، آن سال ها کسب دانش و تجربه برای من و هم نسلانم کار دشواری بود. ازآنجایی که ساکن تهران نبودم، حتی قادر به شرکت در محفل های ادبی نبودم. البته چند مرتبه ای با سفر به تهران امکان ملاقات و حتی استفاده مختصری از محضر عظیمانی نظیر محمود دولت آبادی، هوشنگ گلشیری، جمال میرصادقی و حتی احمد محمود را به دست آوردم.

ایده هایی ناب در میان علاقه مندان دور از کلانشهرها

اتفاقی که این مدرس داستان نویسی بر آن تأکید دارد این است که این روزها بهره مندی از داشته های عظیمان ادبیات امروز راحت تر شده است. او شرایط امروز را نه تنها نشأت گرفته از محدودیت های کرونایی می داند بلکه معتقد است که حتی اگر بحث کرونا در میان نبود هم باید به هر حال بهره بیشتری از این تکنولوژی ها می گرفتیم. غفارزادگان توجه بیشتر به ضرورت شکل گیری گفت وگو میان اهالی ادبیات را از ملزومات امروز می داند و می گوید: این تکنولوژی ها به ما امکان تعامل می دهند، بخشی از پوست اندازی ادبیات داستانی مان نیازمند همین تعاملات است چراکه مدت هاست دچار تک صدایی شده. ما اهالی کتاب نیز همچون سیاستمداران، مدت هاست که تحمل شنیدن گفته های یکدیگر را نداریم و از همین بابت است که می بینیم اپلیکیشنی همچون کلاب هاوس به یک باره چقدر مورد توجه قرار می گیرد و حتی بستری برای بحث های جدی ادبی می گردد.

او ادامه می دهد: شاید باورتان نگردد اما من در همین کلاس های آنلاین به استعدادهای عجیبی در شهرهایی برخورده ام که از امکانات چندانی هم برخوردار نیستند. تجربه ای که از مراوده با علاقه مندانی از سیستان و بلوچستان، کهگیلویه و بویراحمد و لرستان داشته ام مرا به این فکر انداخته که شاید صداهای تازه داستان نویسی مان از همین مناطق قدم به ادبیات امروزمان بگذارند. متأسفانه نویسندگان شهرهای عظیمی همچون تهران، تحت تأثیر نگاه تجاری بعضی ناشران و بعضی به اصطلاح باندبازی ها گرفتار تکرار شده اند.

این مـدرس داسـتان نویسی می افزاید: جوانان و علاقه مندانی که از کلانشهرها دور هستند ایده های ناب تری دارند؛ هنوز گرفتار کلیشه ها و حتی آموزه های اشتباه نشده اند. متأسفانه بعضی از این کلاس ها اصولی برگزار نمی شوند؛ ذهن فرد علاقه مندی که در چنین دوره هایی با آموزه ای اشتباه روبه رو می گردد براحتی اصلاح نمی گردد.

به گفته غفارزادگان تنها راه اطمینان علاقه مندان از میزان اصولی بودن کارگاه های نویسندگی تحقیق و پرس وجو درباره آنهاست؛ او ادامه می دهد: کلاس هایی که به شیوه اصولی برگزار می شوند به طور حتم یک خروجی قابل قبول دارند؛ علاقه مندان می توانند به سراغ مجموعه داستان هایی که از خلال این کارگاه ها منتشر می شوند بروند و میزان موفقیت آنها را بسنجند.

او بهترین شیوه دوره های آموزش داستان نویسی را داستان خوانی و بعد بررسی آنها در جمع شرکت کنندگان می داند و می گوید: حداقل فایده این کلاس ها تربیت کتاب خوان های حرفه ای است. از سوی دیگر باید واقع بین باشیم، از این دوره ها نمی توان انتظار معجزه داشت؛ شاید از هر یک میلیون نفر چند نویسنده شاخص قدم به دنیای نویسندگی بگذارند که البته این کم اتفاقی هم نیست.

برش

سن بالا محدودیت نیست

نکته دیگری که این معلم بازنشسته، نویسنده و مدرس داستان نویسی به آن تأکید دارد، این است که گمان نکنید سن بالا محدودیتی برای نویسندگی محسوب می گردد؛ او می گوید: بعضی عظیمان ادبیات دنیا همچون امبرتو اکو، بعد از سنین 50 سالگی قدم به دنیای داستان نویسی گذاشتند. طی این 15 سالی که داستان نویسی تدریس می کنم حتی شاگرد بااستعداد 80 ساله هم داشته ام. خانم 60 ساله ای در یکی از کلاس های داستان نویسی ام شرکت دارد که پیش بینی می کنم در صورت تداوم این راه می تواند به یکی از صداهای تازه ادبیات مان تبدیل گردد. داوود غفارزادگان سخنان خود را با توصیه ای برای نویسندگان جوان به سرانجام می برد، اینکه هیچ گاه، در هیچ مرحله ای از نویسندگی خود را استاد فرض نکنند و بدانند که نویسنده برای همواره شاگرد روزگار خود است و باید نکاتی تازه از زندگی بیاموزد.