چرا بعضی کشور ها از ماسک استفاده می کنند و بعضی نه؟ - اخذ ویزا

از وبسایت وزارت بهداشت درمان آموزش پزشکی دیدن نمایید.

داشتن ماسک به صورت در خیلی از مناطق آسیا، از جمله چین، تصویری عادی شده است

اما در بعضی نقاط دیگر جهان، از بریتانیا گرفته تا آمریکا یا سیدنی و سنگاپور، هنوز کاملا عادی است که بدون ماسک صورت در شهر قدم بزنید. اینکه چرا بعضی کشور ها ماسک صورت را می پذیرند و بعضی نه، فقط به راهنمایی دولت ها یا توصیه های پزشکی مربوط نیست، مسئله فرهنگ و تاریخ هم هست. اما آیا با فراگیرتر شدن این همه گیری این شرایط تغییر می کند؟

توصیه رسمی درباره ماسک صورت

از زمان شروع کرونا، توصیه رسمی سازمان بهداشت جهانی روشن بود. فقط دو گروه از مردم باید ماسک بزنند: کسانی که بیمارند و علائم بیماری دارند، و کسانی که از افراد مشکوک به ابتلاا مراقبت می کنند.

هیچ کس دیگری نیاز به زدن ماسک صورت ندارد، به چند دلیل.

اول اینکه ماسک صورت محافظ قابل اعتمادی نیست. تحقیقات اخیر نشان می دهد که ویروس با ترشحات و تماس با سطوح آلوده منتقل می شود؛ بنابراین فقط در شرایط ویژه ای ماسک صورت می تواند از شما محافظت کند. مثلا وقتی نزدیک دیگران هستید و فردی بیمار ممکن است نزدیک به صورت شما سرفه یا عطسه کند. به همین دلیل است که کارشناسان می گویند شست وشوی مکرر دست با آب و صابون بسیار موثرتر از زدن ماسک است.

هنگام برداشتن ماسک باید خیلی توجه کرد تا دست ها آلوده نشوند، و استفاده از آن ممکن است احساس نادرستی از ایمن بودن القا کند.

با این حال در بعضی نقاط آسیا همه ماسک صورت می زنند، چون به نظرشان هم امن تر است و هم نشانی از مراعات حال دیگران.

در چین، هنگ کنگ، ژاپن، تایلند و تایوان، فرض عمومی این است که هر کسی می تواند ناقل ویروس باشد حتی افراد سالم؛ بنابراین برای همدردی، باید از دیگران در مقابل خودتان محافظت کنید.

دولت بعضی از این کشور ها از همه خواسته اند که ماسک صورت بزنند و در بعضی مناطق چین حتی ممکن است کسانی که ماسک صورت ندارند دستگیر و مجازات شوند.

در ووهان و گوانگ جو، مقام های چین گفته اند کسانی که ماسک صورت ندارند ممکن است دستگیر شوند

در عین حال در اندونزی و فیلیپین، که انتظار می رود موارد ابتلا بیشتر از میزان گزارش شده باشد، خیلی از مردم در شهر های اصلی برای محافظت خودشان شروع به زدن ماسک کرده اند.

برای بسیاری از این کشور ها زدن ماسک از نظر فرهنگی حتی قبل از شیوع ویروس کرونا کاری عادی بود. حتی مد شده بود؛ زمانی ماسک های صورت هلو کیتی را در بازار های خیابانی هنگ کنگ روی دست می بردند.

در شرق آسیا خیلی از مردم عادت دارند وقتی مریض احوال اند یا موقع حساسیت فصلی ماسک صورت بزنند، چون عطسه یا سرفه بدون محافظ بی ادبی محسوب می شود. شیوع ویروس سارس در سال 2003 هم اهمیت زدن ماسک صورت را تقویت کرد. به ویژه در هنگ کنگ که بسیاری به خاطر ابتلا به این ویروس جانشان را از دست دادند؛ بنابراین یک تفاوت عمده بین این جوامع و کشور های غربی این است که آن ها امراض مسری را قبلا تجربه کرده اند و خاطره آن ها هنوز برایشان زنده و دردناک است.

در هنگ کنگ ماسک های صورت در طرح های مختلف فروخته می شود

با این حال در جنوب شرق آسیا، به ویژه در شهر هایی که تراکم جمعیت بالاست، خیلی ها به خاطر آلودگی هوا ماسک می زنند.

اما این عادت به همه جای آسیا سرایت نکرده است. اینجا در سنگاپور دولت از مردم خواسته که ماسک صورت نزنند تا بیشتر در دسترس کارکنان درمانی و بهداشتی باشد. خیلی از مردم بدون ماسک در خیابان رفت و آمد می کنند. مردم اعتماد قابل توجهی به دولت دارند و قاعدتا به توصیه اش عمل می کنند.

ماسک صورت به عنوان تلنگر اجتماعی

بعضی ها استدلال می کنند که استفاده از ماسک صورت می تواند یادآور روشنی برای خطرات ویروس باشد و یک تلنگر رفتاری برای همه تا بهداشت فردی را بهتر رعایت کنند.

دونالد لو، اقتصاددان رفتاری و پروفسور دانشگاه علم و صنعت هنگ کنگ می گوید: هر روز ماسک زدن قبل از بیرون رفتن از خانه یک عادت است، مثل یونیفورم پوشیدن. در عادات رفتاری شما احساس می کنید باید آن چیزی را که یونیفورم نشانگر آن است انجام دهید. در این مورد یعنی رفتار بهداشتی، مثلا دست نزدن به صورت یا اجتناب از اماکن شلوغ و رعایت فاصله ایمن.

آیا زدن ماسک صورت می تواند روزانه به شما و دیگران یادآوری کند که بهداشت را بهتر رعایت کنید؟

در عین حال این نظر هم هست که هر اقدامی، هر چند کوچک، در نبرد جهانی با ویروس به حساب می آید.

بنجامین کاولینگ، اپیدمی شناس دانشگاه هنگ کنگ می گوید: نمی توانیم بگوییم که ماسک های صورت بی اثرند، ما فرضمان این است که تاثیر دارند. برای همین است که آن ها را برای محافظت به کارکنان خدمات درمانی می دهیم.

اگر ماسک های صورت را افراد زیادی در مناطق شلوغ استفاده کنند به نظرم روی انتقال عمومی تاثیر خواهد داشت و در حال حاضر ما به دنبال کوچک ترین تدابیر هستیم تا میزان انتقال را پایین بیاوریم. .

اما مشکلاتی هم هست. بعضی مناطق مثل ژاپن، اندونزی و تایلند در حال حاضر با کمبود روبرو اند و کره جنوبی هم مجبور شده ماسک ها را جیره بندی کند.

این نگرانی هست که مردم از ماسک هایشان مجددا استفاده کنند، که بهداشتی نیست، یا ماسک هایی بخرند که در بازار سیاه به فروش می رسد، یا از ماسک های دست ساز استفاده کنند که ممکن است کیفیت خوبی نداشته باشد و در واقع کاملا بی ثمر باشد.

کسانی که در این مکان ها از ماسک استفاده نمی کنند تحقیر می شوند، حتی تا جایی که مردم از آن ها دوری می کنند و یا از ورودشان به فروشگاه ها و ساختمان ها جلوگیری می شود.

در هنگ کنگ، بعضی نشریات زرد، تصاویر غربی هایی را که بدون ماسک دور هم جمع شده اند و مشغول معاشرت و خوشگذرانی هستند، طرح جلدشان کردند و از مهاجران و جهانگرد ها انتقاد کردند که به اندازه کافی احتیاط نمی کنند.

اما این تبعیض دو طرفه است.

در کشور هایی که ماسک زدن عادی نیست، مانند کشور های غربی، کسانی که ماسک صورت می زنند در مواردی با واکنش های عجیب روبرو شده اند یا حتی هدف حمله قرار گرفته اند. اینکه خیلی از ماسک زننده ها هم آسیایی هستند ماجرا را بدتر کرده است.

اما جوامعی که ماسک زدن برای همه مردم را تشویق می کنند ممکن است نکته ای قابل تامل داشته باشند و هر روز که می گذرد کارشناسان بیشتر و بیشتر نظر سازمان بهداشت جهانی را زیر سوال می برند.

پرایوت چان اوچا، نخست وزیر تایلند، اخیرا با ماسکی دیده شد که با لباسش هماهنگ بود

موارد گزارش نشده

اولا شواهد تازه نشان می دهد که تعداد ناقلان ساکت و افراد سالم مبتلا به ویروس که یا علائم بیماری ندارند یا خیلی کم دارند، بیشتر از آن است که ابتدا تصور می شد.

بر اساس اطلاعات محرمانه دولت چین که نشریه ساوت چاینا مورنینگ پست می گوید به آن دسترسی پیدا کرده، تخمین زده می شود که یک سوم موارد مثبت در چین علائمی نشان نمی دهند.

در کشتی تفریحی پرنسس دایاموند که در یوکوهاما لنگر انداخت، حدود نیمی از بیش از 600 مورد مثبت، علائم بیماری نداشتند.

نسبت مشابهی از موارد بدون علائم بیماری هم در ایسلند گزارش شده است، کشوری که می گوید درصد بالاتری از شهروندانش را در مقایسه با دیگر کشور های جهان آزمایش کرده است.

تصور غالب این بود که، چون این افراد علائم بیماری نشان نمی دهند، چندان ناقل نیستند. اما الان خیلی ها این نظریه را زیر سوال می برند و می گویند شاید اگر همه ماسک صورت می زدند حاملان ساکت ویروس به ناقل تبدیل نمی شدند.

یک تحقیق تازه در چین نشان می دهد که مبتلایان شناسایی نشده یا افراد بدون علائم یا با علائم خفیف، بسیار ناقل ویروس اند و احتمالا مسئول ابتلای 80٪ موارد مثبت.

البته این تنها یک تحقیق است و مسلما تحقیقات آینده تصویر دقیق تری از کل ماجرا به دست می دهد.

ماسک صورت ممکن است محصول تاریخ معاصر، تجربه بیماری های مسری و عادت فرهنگی باشد. اما هرچه ابعاد این همه گیری جهانی با شواهد و تحقیقات بیشتر، گسترده تر می شود، رفتار ما هم ممکن است به تبع آن تغییر کند.

منبع: bbc